Dert Anlatırsalar, Dinlemeyin!
0
A+
A-
İlk insanı bulup sorsak bizim kadar dertli değildir ha. Adı Adem, Havva, Hasan, Salime… Her neyse…
Düşünsenize, etrafında dertleşebileceği insan yok, düşman çok. Ateşten bihaber, elektrik hak getire. Suyu da bulursa dereden içiyor. Her şey çiğ. Manita seçme şansı yok, cinselliği keşfedememiş. Her yere yaya gidiyor, hayvanlar düşmanı… Doktor sırası yok çünkü doktor yok. İşlerini halleden bir memuru yok, etrafı temizleyen çöpçü yok. Şimdi bu kadar derdi içimizden birine verseniz, intihar eder. Düşünsenize ilk insanın intihar ettiğini? Hiçbirimiz olmayacaktık. Aslında aldığımız nefesi ilk insanın sabrına borçluyuz yani. Aynı zamanda ikincinin de…
İlk insan acaba ilk derdini ne zaman keşfetti? Bence ikinci insana anlatmaya başladığında. Onun şansının yaver gitmesiyle birlikte kendine şöyle bir dönüp bakıyor. Sonra başlıyor aksilikleri anlatmaya. Derken diğeri de altta kalmamak için karşılık veriyor: “Ya sorma, şu kırmızı ota alışamadım. Yeşili de çok vakitti bitmiyor.” Derken dertleşiyorlar. Ve ortaya “dert” çıkıyor.
İnsanın artmasıyla birlikte dertler de çoğalıyor tabi. Herkes birbirinin derdini dinleyip dert sahibi olanlar, yeni dertler keşfedenler derken ortalık dertten geçilmez oluyor. İnsan çoğalıyor, dert çoğalıyor. Dertler çoğaldıkça dert enflasyonu yaşanıyor. Ve insanlar gün geçtikçe yeni dertlerle tanışıyor.
Velhasıl kelam, dert edindikçe derdin değeri azalıyor. Ufak şeyler dert olmaya başlıyor. Nihayetinde o büyük yoklukla mücadele edebilen o ilk koca insandan, en ufak dertte intihar eden küçük insana geliyoruz.
Son sözüm ilk insana gelsin;
Keşke sabretmeseydin be birader.
Benzer Konular
Türklük’ün çilesi, Türk olmanın zorluğu taa Osmanlı’nın beri dönemlerinde başlamıştı. Bu yüzden mesafeli ve de tereddütlüyüm Osmanlı’ya karşı, her ne kadar sayfaları şanla dolu olsa da. Türkiye Cumhuriyeti Türklük üzerine kurulmuş olsa da bir süre sonra katı bir baskı meydana çıkmış ve Türkçüler için zor yıllar başlamıştır. Hatta, vatan hainliği...
Karakterim gereği ben düzenli bir hayata adapte olabilen biri değilim. Ta ki rezonans terapisini tanıyana kadar. Hikayem şöyle başladı. Hayatım boyunca diyet listeleri ile boğuştum. Şu saatte bu yapılacak bu saatte bu yapılacak şeklinde… Ama bir düzen içerisinde olmak bana göre değildi. Daha çok anlık yaşamayı seven biriyimdir. Bu yüzden...
Geçtiğimiz günlerde internet sitemizde ve gazetemizin cuma günkü sayısında yayımladığımız “Öğe’nin boynu bükük kaldı” başlıklı haber üzerine, bizi taraflı olduğumuzu söyleyerek eleştiren yorumlar aldık. Haberi bizzat ben yaptım. Zaten altında da eşek kadar yazıyor ismim. Herhangi bir çekincem yok bu durumla ilgili; biz bu yola kefenimizi giyip çıktık. Aslında bu...
Yüzeyselliğin hayatımızın tam merkezine yerleştiği bir dönemde; çoğumuz artık samimiyetin önemini kavradık. Hani bir kahve içmeye gideyim de yanımda kim olursa olsun demiyoruz artık. Yanımda beni anlayan, benim için sevinen ya da üzülen biri olsun da kahve içmesek de olur, diyoruz. Hayatımıza aldığımız insanlar seyrekleşirken; bizi yıllardır tanıyan ve alıştığımız...
Ne kadar da uçsuz bucaksızdım, ama ne kadar da durgun… Sanki konuşmak doğamda yoktu. Pek çok zaman imrenirdim varlığında canlılık olanlara. Bazen beni de ziyaret ediyorlardı. Onlar da bana imreniyorlardı galiba. Ben bunları düşünürken, en sevdiğim gelmişti beni canlandırmaya. Kendimden bunaldığım zamanlarda, ona doğru bakar ve bu canlılığa hayran kalırdım....